Dit is het vervolg van onze reis door Namibië. Lees eerst onze introductie en het eerste deel van het reisverhaal. In dit deel trekken we van Swakopmund aan de kust door Damaraland naar Etosha Park en het Okonjima Nature Reserve, en terug naar de luchthaven in Windhoek.
We zetten onze tocht verder en laten Swakopmund achter ons. We verlaten opnieuw de kust – ‘s morgens in een kille mist en op ‘salt’-wegen – tot we terug landinwaarts trekken. Het woestijnlandschap is eerst vrij eentonig, tot we aan de eerste heuvels van Damaraland komen. De grindwegen liggen er vaak erbarmelijk slecht bij. Tussen Uis en Khorixos zien we ‘in the middle of nowhere’ lokale stalletjes, met mineraal stenen of zelfgemaakte werkjes. Vaak zijn de eigenaars helemaal niet te bespeuren.
Uiteindelijk komen we aan in Damara Mapone Lodge (van de Gondwana groep, in Damaraland), een klassevolle lodge. De kamers zijn aparte huisjes, elk met een moestuintje. Hier worden groenten, kruiden en fruit geteeld die verwerkt worden in de keuken van het hotel. Iets hogerop op de bergflank is er een sunset-balkon voorzien, waar we getrakteerd worden op het traditionele sunset-aperitief.
‘s Anderendaags zetten we onze tocht verder door zowel bergachtige als dorre savannegebieden. We beslissen om halt te houden bij de “orgelpijpen”, een natuurfenomeen dat de basalt steenlagen heeft geërodeerd tot rechthoekige vormen, waarin je mits wat fantasie rechthoekige orgelpijpen kunt zien. Op zich stelt het niet zo veel voor, maar het geeft wel mooie plaatjes. De nabijgelegen ‘Burnt Mountain’ is zwarte heuvel, die we letterlijk links laten liggen. Geen ‘must see’.
Via Twijfelfontein rijden we door naar ons volgende logies: Toko Lodge & Safaris (Etosha West). Een alweer zeer afgelegen lodge, waar wij op dat moment de enige gasten waren. ‘s Avonds werden we getrakteerd op een privé-‘braai’ (barbecue) in een fantastische setting: zicht op de savanne, en als het donker werd, alleen nog het geluid ervan. We hadden nadien een heel gezellige babbel met Antwoord (ja, zo heet die man), de ober, over Afrika, Namibië en de Himba cultuur. De gezangen in de verte van de Himba maakt het allemaal erg bijzonder. Werkelijk een top-avond!
Als enige gasten genieten we ‘s anderendaags van een eenvoudig, eerlijk ontbijt. Bij vertrek stellen we vast dat onze wagen ondertussen gewassen werd; een nooit eerder geziene service. Ons doel is deze keer Etosha park, een meer dan 22.000 km² groot natuurpark, rondom een enorme zoutpan. Op aanraden van Emanuel, de andere ober, rijden we meteen naar de Galton entry gate in het westen; deze wordt niet vaak gebruikt door toeristen. We beginnen aan een avontuurlijke tocht via hobbelige wegen waar een 4×4 geen overdreven luxe is. Onderweg spotten we machtige oryxen, springbokken, giraffen, kudu’s, gnoes, zebra’s, struisvogels, olifanten en diverse vogels. Vooral bij de waterplassen heerst een heerlijke rustige sfeer: verschillende soorten komen er zich laven aan dezelfde bronnen.
Uiteindelijk komen we aan in Etosha Safari Camp (van de Gondwana groep – Etosha South). Een vreemde lodge omwille van de Caraïbische sfeer, maar wel gezellig, en life music bij het lekker eten.
‘s Anderendaags gaan we opnieuw Etosha Park in. Deze keer houden we het bij de meer toeristische route langs de Etosha Pan, de zoutvlakte van 120 km lang en zo’n 38 km breed. Immens en surrealistisch om dit te zien. Het lijkt wel de maan onder een atmosfeer. Het is uitzonderlijk droog voor de tijd van het jaar in heel Namibië. In het nationaal park is er water tekort. Er zijn natuurlijke, maar ook door de mens aangelegde waterplassen die permanent gevuld worden. De dieren zoeken die waterplassen op, wat mooie taferelen oplevert van dieren die elkaar al dan niet dulden bij de plas. Opnieuw valt ons de stilte op, ook al zijn er tientallen dieren in de omtrek. Enkel de wind, … en een startende motor van een 4×4. In de late namiddag keren we terug naar Etosha Safari Camp, voor een heerlijke douche, aperitief, perfect diner buffet en tweede overnachting.
Na een rechtstreekse rit van Etosha Safari Camp, via Outjo, Otjiwarongo en Omaruru – eindelijk asfaltwegen én pijlrecht – komen we aan in de Erongo Wilderness Lodge (Erongo Mountains). Het woestijnlandschap hebben we ondertussen ingeruild voor ronde rotsen (‘koppies’). We worden opgewacht door een medewerker, die ons – over de rotsen (4×4 noodzakelijk!) – de weg toont tot bij de lodge. Deze plaats is buitengewoon fascinerend. Elf luxetenten, met badkamer half buiten, volledige privacy en high level service. We nemen deel aan een ‘nature drive’ met gids Dion. De man heeft Namibië nog nooit verlaten, maar heeft er ook geen behoefte aan. Bij elke tocht die hij begeleidt, geniet hij elke keer opnieuw van al het moois. Het is een leuke rit, met een klim naar ‘Paula’s Cave’, waar eeuwenoude muurschilderijen te zien zijn. Natuurlijk mag het sunset-aperitief, inclusief hapjes, niet ontbreken. Daarna volgt een heerlijk diner op het terras, met de stilte van de natuur als achtergrondmuziek.
De volgende bestemming is Okonjima Lodge & Nature Reserve, een reservaat dat zich toelegt op het behoud en ontwikkeling van luipaarden en cheeta’s. We hebben een ongelooflijk ruime ‘villa’ voor ons alleen met zich vanuit de slaapkamer op de savanne.
Kort daarna vertrekken we op ‘game drive’. Het werd een ongelooflijke ervaring: met de 4×4 trokken we door onmogelijke beddingen, en spotten vrij snel een luipaard. Door hun ‘opvoeding’ zijn deze dieren gewoon aan het geluid van de safari-jeeps, zodat je hen kunt benaderen tot op 10m. We konden de spanning volgen en voelen tussen de luipaard, een kudde impala’s en een hyena. En dan die landschappen, met de ondergaande zon die een bloedrode schijn werpt op de luttele wolken, onder een deken van natuurlijke stilte. Heerlijk! We worden het maar niet gewoon …
De volgende – en onze laatste dag – starten we om 6u30 met een koffie, samen met Opari, de gids. Hij vertelt ons alles over “the AfrikaCat Foundation”, een privé initiatief dat de veestapel van de boeren wil vrijwaren tegen cheetas en luipaarden, maar ook deze laatsten wil beschermen. Een opmerkelijke organisatie die ondertussen wereldwijde bekendheid geniet. We krijgen een privé-rit doorheen het cheeta-reservaat en bezoeken de ‘clinic’ waar de dieren medisch opgevolgd worden. Een boeiend educatief project. Wie wil kan de organisatie financieel steunen door een cheeta te adopteren. Helaas is dit onze laatste activiteit. We vertrekken terug naar Windhoek voor de nachtvlucht naar Frankfurt.
Onze reis zit er op. Namibië heeft ons in alle opzichten positief verrast. Het is een land in volle ontwikkeling, waar je je als toerist welkom voelt. De natuur is er ongerept en indrukwekkend. De landschappen uitgestrekt. De zonsondergangen rustgevend. Een top bestemming !
Isabelle & Marc
Wil je hier meer over weten ? Neem dan gerust contact met ons op:
